Non perdoo

0
323

NON PERDOO  – Galego

Anxo do Rego


 

Relato dedicado á miña terra, Galicia


«Fronte despexada, nariz  aguileña, beizos finos e unha mirada profunda, tranquila, ás veces perdida, pero sen dúbida repleta de odio».

Así o describiu o único cidadán que creu velo cando se achegou á comisaría máis próxima ao seu domicilio, como resposta á chamada realizada pola Brigada de Homicidios a través de emisoras de radio, televisión, prensa e diferentes perfís nas redes sociais establecidos polo Corpo Nacional de Policía.

Era a única descrición con que contaba a policía, ninguén, nin sequera o declarante, puido ver como o suposto asasino acabou coa vida do Maxistrado do Tribunal Supremo. Aquel só atreveuse a dar conta do ocorrido minutos despois de que sucedese.

-Non inspector, facía  frio, só regresaba de visitar a un familiar enfermo. A rúa, dada a hora estaba solitaria, baleira, nin sequera os veciños que teñen mascotas saíron a pasear. Adoitan facelo unha ou dúas horas máis tarde.

-Entón, ¿Que lle fai pensar que o home con quen se cruzou poida ser o asasino?

-Eu non penso iso, para iso están vostedes os policías, só ofrézolles unha observación, xamais vira a ese home por alí. Mire inspector, non me gustan os enigmas, nin ese tipo de novelas que din chamarse negras, unicamente leo historia e ensaios, nin sequera abro unha novela histórica, non aventuro, só comprobo extremos, non me gusta elucubrar, aínda que iso si, son bo observador. Cando algo se sae do cotián, do normal, chama a miña atención, e ese home non estaba dentro do habitual.

-Grazas pola observación. Avisarémoslle se necesitásemos da súa intervención noutro momento.

-Non, por favor, non me avisen, non me interesa. É traballo de vostedes aclarar a morte do meu veciño. Foi desagradable, estivemos na urbanización tres días con máis policías e políticos que nunha manifestación obreira.

A prensa e resto de medios envorcáronse en referir con toda clase de detalles, a morte violenta de Jacinto Tejedor Arilla, Maxistrado da Sala do Penal do Tribunal Supremo, a menos de cincuenta metros do seu domicilio, situado nunha urbanización pechada na zona norte da cidade.

Roubáronme doce anos da miña vida.

A frase chegou a converterse en  mantra. A miña constante repetición chegou a ser o motivo para seguir vivindo. Estaba só, sen familia nin amigos, marcado por ese estigma que significa ser acusado, xulgado e condenado por violador. Era inocente. Por esa razón durante os anos que permanecín en prisión, non acudín aos cursos de rehabilitación para violadores. Non o lograron, non conseguiron destruírme ¿ou si?

Cando saín de prisión acabou a miña penuria, con todo comezou outra, máis dura e tal vez máis  desquiciante e inútil. Conseguir reivindicar o meu nome e inocencia ante diferentes sociedades, a española e a do meu país de orixe. Ata ese momento ninguén quixo saber do meu. Só cando a noticia da miña liberdade saíu nos diferentes medios, advertiron a miña existencia. A partir de entón, se lograba que a xudicatura proclamase aos catro ventos o seu equívoco na decisión e condena, talvez tentaría vivir, ou mal vivir, o resto de anos da miña vida.

¿Que vida? ¿Onde?

Mentres tanto, o meu avogado presentou a oportuna demanda de resarcimiento pola condena errónea, que se fundou unicamente en declaracións das tres mulleres ás que supostamente agredín  sexualmente, mantívenme sobrevivindo. O meu  cotidianeidad era difícil, máis do que puiden imaxinar. A burocracia e lentitude en resolver, e dilucidar as reclamacións por erros xudiciais labores, adoitan facerse eternas logrando  desquiciar ao ser máis paciente, desexoso de xustiza. Con todo, grazas á prensa e varias asociacións construíuse con suficiente e necesaria forza social, a ponte para a reparación en menos dun ano.

A indemnización superou en máis dun vinte por cento a última que os tribunais españois outorgaron a outro inocente, a quen tamén, por erro, esnaquizaron a súa vida.

Co diñeiro recibido paguei ao meu avogado o esforzo e dedicación mantida ata ese día, aluguei un pequeno estudo, e comecei a practicar o san deporte de tentar esquecer.

¿Seguro?

– Fíxache ben na miña cara. ¿Vesme ben? ¿Sabes quen son?

– Si -respondeu  temblorosa a muller- es o home a quen sinalei como o meu agresor e violador. Síntoo, equivoqueime. Estaba doída, sufrín unha agresión sexual, debes entendelo. Agora sei que es inocente. Laméntoo, perdóame.

-Enténdoo, non te preocupes, non hai problema, pero non perdoo.

-Entón, ¿que queres de min?

-Só unha cousa, algo sen importancia.

-Claro, se está da miña man podes contar con iso.

-Devólveme os doce anos de vida que me roubaches.

-¿Que?

-Doce anos. Doce anos da miña vida. Así de fácil.

-Pero, non entendo, iso é algo imposible.

-Seino.

O disparo foi certeiro e a súa morte apareceu sorpresiva e rápida. Os seus ollos parecían preguntar¿por que?, non contestei, non quixen responder.

Síntome aliviado.

Dous días tardaron en atopar o cadáver. Non permanecín naquela cidade, regresei ao meu domicilio.

Aínda manteño angustia, necesito descargala.

Esperei tardes enteiras observando, comprobando os pasos do Maxistrado. Víalle saír case sempre á mesma hora e tras cruzar o portal, encamiñábase á porta principal da urbanización. Coa man saudaba ao porteiro vixiante tras unha ventá e camiñaba ata a rúa. Unhas decenas de metros para abordar a avenida principal do barrio. Á beira dereito un gran centro comercial, á esquerda edificios de dez plantas e nos seus baixos, bares, cafeterías e algún que outro establecemento comercial ou taller mecánico nos laterais.

Vía entrar ao Maxistrado nun bar, baixar tres banzos e alcanzar un  taburete fronte á barra. Saúdos ao camareiro e unha petición, case sempre a mesma, unha copa de Rioxa tinto e un petisco de tortilla. Algunhas frases cruzadas durante e despois do viño. Pagaba e regresaba por idéntico camiño ata o seu domicilio.

A segunda semana foi a oportuna, esperei a que regresase do seu curto paseo, dobrou a esquina e introduciuse na rúa para subir ata a urbanización. Avancei ao seu encontro, parei baixo un farol cuxa luz  tintineaba mentres facía o ademán de marcar un número de teléfono. Pasei ao seu lado sen inmutarme, só cando me separei uns metros, abandonei o teléfono nun  peto e comecei a dar pasos longos ata alcanzarlle. Ao chegar á súa altura, adianteille e coloquei fronte ao Maxistrado. Sen mediar palabra algunha, extraín unha pistola con  silenciador, apuntei ao seu xeonllo dereito e apertei o  gatillo. Caeu ao chan sen dicir un chío. Imaxino que a dor provocada pola ferida era inaguantable, pois quixo pero non puido, lanzar unha exclamación ou berro. Tras uns segundos unicamente preguntou.

– ¿Por qué?

– ¿Talvez pola burocracia, lentitude da xustiza e neglixencia?

Entre  balbuceos, volveu preguntar.

-¿E eu que teño que ver?

-Doce anos en prisión sendo inocente, sete deles cando xa estaba confirmada a miña inocencia.

-Síntoo, pero non entendo. Se fixen algo mal, pídolle perdón.

-Eu tamén o sinto, pero non perdoo.

O segundo disparou acabou coa súa vida.

Síntome aliviado, moi aliviado.

Ao volver sobre os meus pasos, á altura do farol con luz  parpadeante, cruceime cun home, que coa súa man  enguantada soportaba un libro cuxo título en grandes letras dicía: A Casa dos Trastámara. Cruzamos miradas miradas por un instante e seguimos o noso camiño.

Aínda teño angustia, necesito eliminala.

Por delito continuado de agresión sexual. Esa era a frase que aparecía unha e outra vez na miña mente. Sempre o neguei, non dubidei da súa verdade, non así aquelas tres mulleres que quixeron recoñecerme como o seu agresor, nin o Xuíz de Instrución que ditou sentenza, como tampouco o Fiscal. Tiven tempo, agora tamén, de analizar e puntualizar cada unha das frases que escoitei durante os interrogatorios, sempre presididos e iniciados con: Son inocente. Repítolle, son inocente.

Nunha ocasión dubidei da miña, tamén do meu avogado. En ocasións mantiven a ilusión de sufrir un pesadelo, non o foi, como comprobei durante anos. O meu avogado defendeume, era dalgún modo natural e lóxico, pero as probas e  testificales sinalábanme inequivocamente culpable. Crer na súa inocencia non formaba parte do seu labor, só defenderlle, aínda que deu mostras pola contra durante os doce anos seguintes ata lograr a miña liberdade.

As outras dúas mulleres vivían relativamente preto na mesma poboación que a primeira. Decidín alugar unha habitación noutra poboación próxima. A pesar de non ter medo algún a que puidesen recoñecerme, tentei cambiar algo a miña fisonomía. O rostro, agora cuberto de barba mal coidada e un incipiente bigote, facíame parecer distinto, a pesar de que a constante mirada perdida,  lánguida, aínda que chea de odio, mantíñaa igual.

Tratei de modificar o forte acento estranxeiro, para iso exerciteime durante días.

A primeira daquelas dúas mulleres morrería aquela tarde. Vixiei a ambas as durante unha semana.

Abandonei a habitación do hostal, como cada día cunha carteira soportada na súa man dereita. Tomei un taxi e tras alcanzar o barrio onde vivían ambas as mulleres, mandei parar.

-Espéreme uns minutos, debo facer unha visita naquel comercio. Volverei enseguida para facer outra.

-Como vostede mande -respondeu o condutor.

Entrei no supermercado, atraveseino e saín por unha porta posterior. Unha vez na rúa tiven tempo para avanzar ata a tenda onde traballaba a miña vítima. Non me recoñeceu. Pedín ver unha camisa azul do escaparate. Ela achegouse a unha  repisa e tras pedir a talla de pescozo respondinlle

-Antigo 42, ¿pero non me recoñece? fixar ben.

-Parécese a alguén, pero non recordo.

-Segundo declarou vostede ante a policía e no Xulgado, eu fun o seu agresor sexual.

-Agora si, lémbrolle. Síntoo equivoqueime.

-Claro. Ben envólvame a camisa e aproveite para devolverme doce anos da miña vida.

-Iso non podo facelo. Laméntoo.

-Tampouco podo deixala vivir, debo cobrar a miña vinganza.

O disparo certeiro, arrastrouna tras do mostrador. Saín e regresei ao supermercado para atravesalo de novo e saír fronte onde esperaba o taxista. -Agora iremos un pouco máis aló, preto dunha tenda de confección -sinalei.

O taxi nesta ocasión só esperou dez minutos. Despois.

-¿Onde imos agora?

-Ao porto, pero non continuaremos, quedarei alí. Grazas.

Esta vez, estou máis aliviado. Xa falta menos.

Paguei o servizo, achegueime ao espigón e tras limpar de pegadas da arma, envolvina nunha bolsa para lanzala ao mar. Regresei ao hostal e dous días despois regresei á cidade para ocuparme do último dos meus problemas. Custoume preto dun mes e algo de diñeiro para comprar unha terceira pistola. Viaxei de novo. O Xuíz de Instrución parou o coche ao ser  embestido por detrás por outro. A tarde escura, a rúa tamén. Ambos os homes atopáronse para ver os danos. Uno regreso ao seu coche, o outro quedou no chan cun anaco de chumbo incrustado no  ventrículo dereito, segundo sinalou días despois o forense que fixo a autopsia.

Hoxe estou perfectamente.

Días máis tarde e de novo na cidade,  atravesei a porta dunha comisaría,  achegueime a un axente.

-Veño entregarme, matei a cinco persoas. Merecíanllo.

Horas máis tarde, un inspector acompañaba a unha posible testemuña ata unha sala onde permanecía sentado aquel home.

-Fixar ben nel durante o tempo que necesite e logo dígame se ese é o home con quen se puido cruzar o día en que asasinaron o Maxistrado. Asegúrese ben, non podemos equivocarnos e inculpar a un inocente, a súa resposta pode encerralo en prisión e podería provocar resultados nefastos.


NO PERDONO

A mi querida tierra, Galicia.


«Frente despejada, nariz aguileña, labios finos y una mirada profunda, tranquila, a veces perdida, pero sin duda repleta de odio».

Así lo describió el único ciudadano que creyó verlo cuando se acercó a la comisaría más cercana a su domicilio, como respuesta a la llamada realizada por la Brigada de Homicidios a través de emisoras de radio, televisión, prensa y diferentes perfiles en las redes sociales establecidos por el Cuerpo Nacional de Policía.

Era la única descripción con que contaba la policía, nadie, ni siquiera el declarante, pudo ver como el supuesto asesino acabó con la vida del Magistrado del Tribunal Supremo. Aquel solo se atrevió a dar cuenta de lo ocurrido minutos después de que sucediera.

-No inspector, hacía frio, solo regresaba de visitar a un familiar enfermo. La calle, dada la hora estaba solitaria, vacía, ni siquiera los vecinos que tienen mascotas salieron a pasear. Suelen hacerlo una o dos horas más tarde.

-Entonces, ¿Qué le hace pensar que el hombre con quien se cruzó pueda ser el asesino?

-Yo no pienso eso, para eso están ustedes los policías, solo les ofrezco una observación, jamás había visto a ese hombre por allí. Mire inspector, no me gustan los acertijos, ni ese tipo de novelas que dicen llamarse negras, únicamente leo historia y ensayos, ni siquiera abro una novela histórica, no aventuro, solo compruebo extremos, no me gusta elucubrar, aunque eso sí, soy buen observador. Cuando algo se sale de lo cotidiano, de lo normal, llama mi atención, y ese hombre no estaba dentro de lo habitual.

-Gracias por la observación. Le avisaremos si necesitáramos de su intervención en otro momento.

-No, por favor, no me avisen, no me interesa. Es trabajo de ustedes aclarar la muerte de mi vecino. Ha sido desagradable, hemos estado en la urbanización tres días con más policías y políticos que en una manifestación obrera.

La prensa y resto de medios se volcaron en referir con toda clase de detalles, la muerte violenta de Jacinto Tejedor Arilla, Magistrado de la Sala de lo Penal del Tribunal Supremo, a menos de cincuenta metros de su domicilio, situado en una urbanización cerrada en la zona norte de la ciudad.

Me han robado doce años de mi vida.

La frase llegó a convertirse en mantra. Mi constante repetición llegó a ser el motivo para seguir viviendo. Estaba solo, sin familia ni amigos, marcado por ese estigma que significa haber sido acusado, juzgado y condenado por violador. Era inocente. Por esa razón durante los años que permanecí en prisión, no acudí a los cursos de rehabilitación para violadores. No lo lograron, no consiguieron destruirme ¿o sí?

Cuando salí de prisión acabó mi penuria, sin embargo comenzó otra, más dura y tal vez más desquiciante e inútil. Conseguir reivindicar mi nombre e  inocencia ante diferentes sociedades, la española y la de mi país de origen. Hasta ese momento nadie quiso saber de mi. Solo cuando la noticia de mi libertad salió en los diferentes medios, advirtieron mi existencia. A partir de entonces, si lograba que la judicatura proclamara a los cuatro vientos su equívoco en la decisión y condena, tal vez intentaría vivir, o mal vivir, el resto de años de mi vida.

¿Qué vida? ¿Dónde?

Mientras tanto, mi abogado presentó la oportuna demanda de resarcimiento por la condena errónea, que se fundó únicamente en declaraciones de las tres mujeres a las que supuestamente agredí sexualmente, me mantuve sobreviviendo. Mi cotidianeidad era difícil, más de lo que pude imaginar. La burocracia y lentitud en resolver, y dilucidar las reclamaciones por errores judiciales cometidos, suelen hacerse eternas logrando desquiciar al ser más paciente, deseoso de justicia. Sin embargo, gracias a la prensa y varias asociaciones se construyó con suficiente y necesaria fuerza social, el puente para la reparación en menos de un año.

La indemnización superó en más de un veinte por ciento la última que los tribunales españoles otorgaron a otro inocente, a quien también, por error, destrozaron su vida.

Con el dinero recibido pagué a mi abogado el esfuerzo y dedicación mantenida hasta ese día, alquilé un pequeño estudio, y comencé a practicar el sano deporte de intentar olvidar.

¿Seguro?

– Fíjate bien en mi cara. ¿Me ves bien? ¿Sabes quién soy?

– Sí -respondió temblorosa la mujer- eres el hombre a quien señalé como mi agresor y violador. Lo siento, me equivoqué. Estaba dolida, sufrí una agresión sexual, debes entenderlo. Ahora sé que eres inocente. Lo lamento, perdóname.

-Lo entiendo, no te preocupes, no hay problema, pero no perdono.

-Entonces, ¿qué quieres de mí?

-Solo una cosa, algo sin importancia.

-Claro, si está de mi mano puedes contar con ello.

-Devuélveme los doce años de vida que me robaste.

-¿Qué?

-Doce años. Doce años de mi vida. Así de fácil.

-Pero, no entiendo, eso es algo imposible.

-Lo sé.

El disparo fue certero y su muerte apareció sorpresiva y rápida. Sus ojos parecían preguntar ¿por qué?, no contesté, no quise responder.

Me siento aliviado.

Dos días tardaron en encontrar el cadáver. No permanecí en aquella ciudad, regresé a mi domicilio.

Aún mantengo angustia, necesito descargarla.

Esperé tardes enteras observando, comprobando los pasos del Magistrado. Le veía salir casi siempre a la misma hora y tras cruzar el portal, se encaminaba a la puerta principal de la urbanización. Con la mano saludaba al portero vigilante tras un ventanal y caminaba hasta la calle. Unas decenas de metros para abordar la avenida principal del barrio. Al lado derecho un gran centro comercial, a la izquierda edificios de diez plantas y en sus bajos, bares, cafeterías y algún que otro establecimiento comercial o taller mecánico en los laterales.

Veía entrar al Magistrado en un bar, bajar tres peldaños y alcanzar un taburete frente a la barra. Saludos al camarero y una petición, casi siempre la misma, una copa de Rioja tinto y un pincho de tortilla española. Algunas frases cruzadas durante y después del vino. Pagaba y regresaba por idéntico camino hasta su domicilio.

La segunda semana fue la oportuna, esperé a que regresara de su corto paseo, dobló la esquina y se introdujo en la calle para subir hasta la urbanización. Avancé a su encuentro, paré bajo una farola cuya luz tintineaba mientras hacía el ademán de marcar un número de teléfono. Pasé a su lado sin inmutarme, solo cuando me separé unos metros, abandoné el teléfono en un  bolsillo y comencé a dar pasos largos hasta alcanzarle. Al llegar a su altura, le adelanté y coloqué frente al Magistrado. Sin mediar palabra alguna, extraje una pistola con silenciador, apunté a su rodilla derecha y apreté el gatillo. Cayó al suelo sin decir palabra. Imagino que el dolor provocado por la herida era inaguantable, pues quiso pero no pudo, lanzar una exclamación o grito. Tras unos segundos únicamente preguntó.

– ¿Por qué?

– ¿Tal vez por la burocracia, lentitud de la justicia y negligencia?

Entre balbuceos, volvió a preguntar.

-¿Y yo que tengo que ver?

-Doce años en prisión siendo inocente, siete de ellos cuando ya estaba confirmada mi inocencia.

-Lo siento, pero no entiendo. Si hice algo mal, le pido perdón.

-Yo también lo siento, pero no perdono.

El segundo disparó acabó con su vida.

Me siento aliviado, muy aliviado.

Al volver sobre mis pasos, a la altura de la farola con luz parpadeante, me crucé con un hombre, que con su mano enguantada soportaba un libro cuyo título en grandes letras decía: La Casa de los Trastámara. Cruzamos miradas miradas por un instante y seguimos nuestro camino.

Todavía tengo angustia, necesito eliminarla. 

Por delito continuado de agresión sexual. Esa era la frase que aparecía una y otra vez en mi mente. Siempre lo negué, no dudé de su verdad, no así aquellas tres mujeres que quisieron reconocerme como su agresor, ni el Juez de Instrucción que dictó sentencia, como tampoco el Fiscal. Tuve tiempo, ahora también, de analizar y puntualizar cada una de las frases que escuché durante los interrogatorios, siempre presididos e iniciados con: Soy inocente. Le repito, soy inocente.

En una ocasión dudé de mi, también de mi abogado. En ocasiones mantuve la ilusión de haber sufrido una pesadilla, no lo fue, como comprobé durante años. Mi abogado me defendió, era de algún modo natural y lógico, pero las pruebas y testificales me señalaban inequívocamente culpable. Creer en su inocencia no formaba parte de su labor, solo defenderle, aunque dio muestras de lo contrario durante los doce años siguientes hasta lograr mi libertad.

Las otras dos mujeres vivían relativamente cerca en la misma población que la primera. Decidí alquilar una habitación en otra población cercana. Pese a no tener miedo alguno a que pudieran reconocerme, intenté cambiar algo mi fisonomía. El rostro, ahora cubierto de barba mal cuidada y un incipiente bigote, me hacía parecer distinto, pese a que la constante mirada perdida, lánguida, aunque llena de odio, la mantenía igual.

Traté de modificar el fuerte acento extranjero, para ello me ejercité durante días.

La primera de aquellas dos mujeres moriría aquella tarde. Vigilé a ambas durante una semana.

Abandoné la habitación del hostal, como cada día con una cartera soportada en su mano derecha. Tomé un taxi y tras alcanzar el barrio donde vivían ambas mujeres, mandé parar.

-Espéreme unos minutos, debo hacer una visita en aquel comercio. Volveré enseguida para hacer otra.

-Como usted mande -respondió el conductor.

Entré en el supermercado, lo atravesé y salí por una puerta posterior. Una vez en la calle tuve tiempo para avanzar hasta la tienda donde trabajaba mi víctima. No me reconoció. Pedí ver una camisa azul del escaparate. Ella se acercó a una repisa y tras pedir la talla de cuello le respondí

-Antiguo 42, pero ¿no me reconoce? fíjese bien.

-Se parece a alguien, pero no recuerdo.

-Según declaró usted ante la policía y en el Juzgado, yo fui su agresor sexual.

-Ahora sí, le recuerdo. Lo siento me equivoqué.

-Claro. Bien envuélvame la camisa y aproveche para devolverme doce años de mi vida.

-Eso no puedo hacerlo. Lo lamento.

-Tampoco puedo dejarla vivir, debo cobrar mi venganza.

El disparo certero, la arrastró tras del mostrador. Salí y regresé al supermercado para atravesarlo de nuevo y salir frente donde esperaba el taxista. -Ahora iremos un poco más allá, cerca de una tienda de confección -señalé.

El taxi en esta ocasión solo esperó diez minutos. Después.

-¿Dónde vamos ahora?

-Al puerto, pero no continuaremos, me quedaré allí. Gracias.

Esta vez, estoy más aliviado. Ya falta menos.

Pagué el servicio, me acerqué al espigón y tras limpiar de huellas del arma, la envolví en una bolsa para lanzarla al mar. Regresé al hostal y dos días después regresé a la ciudad para ocuparme del último de mis problemas. Me costó cerca de un mes y algo de dinero para comprar una tercera pistola. Viajé de nuevo. El Juez de Instrucción paró el coche al ser embestido por detrás por otro. La tarde oscura, la calle también. Ambos hombres se encontraron para ver los desperfectos. Uno regreso a su coche, el otro quedó en el suelo con un trozo de plomo incrustado en el ventrículo derecho, según señaló días después el forense que hizo la autopsia.

Hoy estoy perfectamente. 

Días más tarde y de nuevo en la ciudad,  atravesé la puerta de una comisaría,  me acerqué a un agente.

-Vengo a entregarme, he matado a cinco personas. Se lo merecían.

Horas más tarde, un inspector acompañaba a un posible testigo hasta una sala donde permanecía sentado aquel hombre.

-Fíjese bien en él durante el tiempo que necesite y luego dígame si ese es el hombre con quien se pudo cruzar el día en que asesinaron al Magistrado. Asegúrese bien, no podemos equivocarnos e inculpar a un inocente, su respuesta puede encerrarlo en prisión y podría provocar resultados nefastos.

 

© Anxo do Rego. Julio 2023. Todos los derechos reservados.

Artículo anteriorLa novela negra en Asia
Artículo siguienteMosaico saqueado durante la guerra civil Siria en 2015
Narrador. Fundador, Director y Editor de la extinta editorial PG Ediciones. Actualmente Asesor y colaborador en Editorial Skytale y Aldo Ediciones, del Grupo Editorial Regina Exlibris. Director y Redactor del diario cultural Hojas Sueltas. Fundador de una de las primeras revistas digitales de novela negra «Solo Novela Negra» en la actualidad comosección en el diario HOJAS SUELTAS. Partícipa de numerosas instituciones culturales. Su narrativa se sustenta principalmente en la novela policíaca con dieciseis títulos del comisario del CNP, Roberto H.C. como protagonista principal. Mantiene su creatividad literaria con relatos, artículos y reseñas en algunas revistas digitales culturales.

DEJA UNA RESPUESTA

Por favor ingrese su comentario!
Por favor ingrese su nombre aquí